Πολιτική πόλωση ή κοινωνικός διχασμός; / Επιστροφή στη δεκαετία του ’60;

Ένας μεταδοτικός ιός φαίνεται να εξαπλώνεται ταχύτατα στο μπλοκ των «αστικών δυνάμεων». Το «φάντασμα του κομμουνισμού» πλανιέται πάνω από τα επιτελεία της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ, ωθώντας τούς μέχρι χθες θιασώτες του «πολιτικού πολιτισμού» (που κυριάρχησε ως στερεότυπο για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια) να καταφεύγουν στο πολιτικό λεξιλόγιο της προδικτατορικής δεξιάς.
Ο ΛΑΟΣ σε ειδική αποστολή
Τον ρόλο του ξενιστή για την εισβολή του «αντικομμουνιστικού ιού» στο πολιτικό σώμα έπαιξε τα τελευταία δύο χρόνια ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο οποίος «προειδοποιεί» συστηματικά πως πρέπει να ξεχάσουμε τα κόμματα όπως τα ξέραμε. «Ο λαός πρέπει να διαλέξει κομμουνισμό-σταλινισμό ή
ευρωπαϊσμό. Τα τρία κόμματα είμαστε η προέκταση της Ευρώπης. Οι άλλοι είναι η προέκταση της εξόδου απ’ αυτήν. Είναι δύο κόσμοι τώρα» δήλωνε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ (Σκάι, 15/11/11). Λίγους μήνες αργότερα καλούσε σε συστράτευση, τονίζοντας ότι ο κίνδυνος της χρεοκοπίας «οδηγεί νουνεχείς πολίτες στην απελπισία της Αριστεράς…για ανατροπή του πολιτικού συστήματος… καθώς η κομμουνιστική αριστερά θα οδηγήσει τη χώρα σε περιπέτειες για να κερδίσει τον τρίτο γύρο». Και βέβαια ο κ. Καρατζαφέρης έχει πρωτοστατήσει στις επιθέσεις κατά των αριστερών κομμάτων στη Βουλή, αποτελώντας για δύο χρόνια την εμπροσθοφυλακή και το δεκανίκι της κυβέρνησης Παπανδρέου στις περισσότερες επιλογές της, ενώ έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη συνολική μετατόπιση της πολιτικής ατζέντας προς τα δεξιά. Ο αντικομμουνισμός παραμένει η μόνη σταθερά του κόμματός του, σε αντίθεση με τις καιροσκοπικές του μεταλλάξεις πότε υπέρ και πότε κατά των μνημονίων ή τη μια με τη συγκυβέρνηση και την άλλη με την καταγγελία της. Η συρρίκνωση του ΛΑΟΣ στις τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνει πάντως ότι ο κύριος ρόλος του ως ξενιστή έχει αρχίσει να ολοκληρώνεται και περνά πλέον στο πεδίο της εφεδρείας.
Η επανίδρυση της Ν.Δ.
Τη σκυτάλη από τα χέρια του κ. Καρατζαφέρη έχει πάρει το τελευταίο διάστημα η Ν.Δ., η οποία αφενός ανησυχεί για τις δημοσκοπικές διαρροές της προς τα κόμματα της Αριστεράς (η μετακίνηση φθάνει το 20% σύμφωνα με κάποιες από τις δημοσκοπήσεις), αλλά και αναζητεί τη νέα της ταυτότητα, σε μια περίοδο έντονης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, μεταξύ μνημονίων και «εθνικής κυριαρχίας». Ενδεικτική είναι η πρόσφατη επίθεση του Αντώνη Σαμαρά (28 Φεβρουαρίου) κατά της
 Αριστεράς στη Βουλή, στην οποία χρέωσε όχι μόνο τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ και την πολιτική αστάθεια, αλλά και όλη τη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ επί δεκαετίες. «Στήριξε καταστάσεις νοσηρές και στρεβλώσεις απίστευτες, που έχουν μεγάλη ευθύνη για εδώ που φτάσαμε. Στήριξε προνόμια και αγκυλώσεις της δημόσιας διοίκησης που δημιούργησαν ακυβερνησία και όργιο. Έδιωξε επιχειρήσεις από την Ελλάδα με αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις, ενοχοποίησε την επιχειρηματικότητα, πρωτοστάτησε και στην υπεράσπιση του ασύλου παρανομίας στα πανεπιστήμια» είπε ο κ. Σαμαράς, καταγγέλλοντας την «αυξανόμενη επιθετικότητα της Αριστεράς».
Η προσέγγιση αυτή εξειδικεύτηκε στο φίλα προσκείμενο στον πρόεδρο της Ν.Δ antinews.gr. Σε κείμενο που αναρτήθηκε την 1η Μαρτίου ο Α. Σαμαράς παρουσιάστηκε ως τον ηγέτη της «Νέας Μεταπολίτευσης» (όρο που χρησιμοποιεί ο ίδιος). Ο συντάκτης διαπίστωνε ότι «τελειώνουν 35 χρόνια σοβιετοκρατούμενης Ελλάδας» και καλούσε σε πόλεμο «κατά της ιδεολογικής κυριαρχίας
 της Αριστεράς, η οποία αργεί ακόμη να πεθάνει».
Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την προσέγγιση, στόχος είναι η «οικοδόμηση μιας λαϊκής και πατριωτικής δεξιάς, απαλλαγμένης από τα μεσαιοχωρίτικα συμπλέγματα του παρελθόντος». Σε άλλη ανάρτηση (18/2/12) αναλύονται τα χαρακτηριστικά της «νέας Ν.Δ.», η οποία προσδιορίζεται ως «Ευρωπαϊκό Συντηρητικό Κόμμα, με τα δεδομένα του σήμερα (φιλελεύθερη οικονομία με αυστηρά δημοσιονομικά κριτήρια, πατριωτισμός, “σκληρή” πολιτική ασφάλειας) και δεν θα θυμίζει την ενοχική και ιδεολογικά χαλαρή Δεξιά του παρελθόντος». Μια επιλογή δηλαδή που περνά το Ρουβίκωνα της «πολιτικής συμφιλίωσης» από το 1974 και μετά και οδηγεί σε μια πόλωση και αντιπαράθεση που παραπέμπουν στο μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς. Και μάλιστα φέρνει τη Ν.Δ. πιο κοντά στις απόψεις του νέου «μεταγραφικού αποκτήματος», του Μάκη Βορίδη, ο οποίος εδώ και δύο χρόνια προπαγανδίζει τη δημιουργία ενός «αστικού μετώπου που θα εκφράζει τον κόσμο της ελευθερίας και της δημιουργίας» (Βήμα, 26/2/12), με αντίπαλο την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. «Το λέω απερίφραστα ότι επιδιώκω την αποδόμηση του μεταπολιτευτικού κράτους και τη δημιουργία μιας νέας Πολιτείας» δήλωνε στις 18 Νοεμβρίου του 2010 σε συνέντευξή του στον Ελεύθερο Κόσμο. Στο ίδιο κλίμα και ο «υπαρχηγός» του στο Ελληνικό Μέτωπο, μέλος της Κ.Ε του ΛΑΟΣ και τώρα σύμβουλός του στο υπουργείο Μεταφορών, Χρήστος Χαρίτος, υποστήριζε ότι απαιτείται η επανίδρυση μιας «υπερήφανης, λαϊκής και πατριωτικής δεξιάς, με εμπιστοσύνη στην ορθότητα των θέσεών της και της ιδεολογικής της ανωτερότητας… με σαφή διάκριση εχθρών και φίλων». Τη χορεία των επιθέσεων συμπληρώνει η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία δεν παραλείπει να εγκαλεί την Αριστερά ότι θέλει μια Ελλάδα σαν τη Βόρεια Κορέα και παραπέμπει τους συνδικαλιστές να μετακομίσουν εκεί.
Με τη φιλική συμμετοχή του Ε. Βενιζέλου
Την επίθεση του Α. Σαμαρά στην Αριστερά προσυπέγραψε με τον πιο επίσημο τρόπο και ο υπουργός Οικονομικών και υποψήφιος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος σηκώνει και το κύριο βάρος της αντιπαράθεσης με τα αριστερά κόμματα, τα οποία κατηγορεί ότι «θέλουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε Αλβανία» και ότι απεργάζονται την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, άρα δεν αποτελούν υπεύθυνες εθνικά δυνάμεις. Στη γραμμή αυτή βέβαια ακολουθεί τα χνάρια του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος δήλωνε: «Αριστερά και πρόοδος δεν είναι η ανομία αλλά η ευνομία, δεν είναι να επενδύεις σε μία κοινωνία μπάχαλο, δεν είναι τα προνόμια για λίγους, αλλά το δικαίωμα σε όλους». Άλλωστε ο κ. Παπανδρέου τα προηγούμενα δύο χρόνια κράτησε σταθερά ανοιχτό το μέτωπο με την Αριστερά, την οποία συχνά πυκνά κατηγορούσε για ανευθυνότητα, σταλινισμό και άγονο καταγγελτισμό.
Quo Vadimus?
Η δημοσκοπική ενίσχυση της Αριστεράς, αλλά πολύ περισσότερο η κοινωνική δυσαρέσκεια και αγανάκτηση εξαιτίας των άδικων
 πολιτικών που εφαρμόζονται, φαίνεται ότι πυροδοτούν τους σχεδιασμούς για τεχνητή πόλωση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η διαρκής κινδυνολογία περί χάους και ακυβερνησίας και οι στοχευμένες βολές κατά της Αριστεράς χρησιμοποιούνται προκειμένου
 να εμφανιστεί ο καταρρέων δικομματισμός ως «εγγύηση της κοινωνικής ειρήνης», έστω και με τη λογική «το μη χείρον βέλτιστον». Και αυτό την ώρα που οι (ετερογενείς) δυνάμεις της Αριστεράς αποδεικνύεται ότι δεν μπορούν να διαμορφώσουν ένα ενιαίο μέτωπο και πολύ περισσότερο με κυβερνητικές βλέψεις. Άρα η επίκληση του κινδύνου για την κατάληψη της εξουσίας από τα αριστερά κόμματα βρίσκεται απολύτως μετέωρη.
Ωστόσο, οι σχεδιασμοί δεν υπηρετούν μόνο εκλογικές σκοπιμότητες, όπως δείχνουν οι εξελίξεις των τελευταίων δύο χρόνων. Η αυταρχική θωράκιση του κράτους σε θεσμικό και λειτουργικό επίπεδο είναι ήδη εδώ και επιτείνεται: Οι εκλογές βαφτίζονται «κίνδυνος» και το δημοψήφισμα «τρέλα», ενώ θεωρείται φυσιολογική η επιβολή μιας μη εκλεγμένης κυβέρνησης και ενός πρωθυπουργού με μόνο κριτήριο το πόσο αρεστός είναι αυτός στους «δανειστές». Όσο για το νομοθετικό «οπλοστάσιο»;
Καταργείται το πανεπιστημιακό άσυλο, ψηφίζεται ο κουκουλονόμος, νομιμοποιούνται οι χαφιεδοκάμερες, κόβονται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου μισθοί και συντάξεις.
Παράλληλα, Σαμαράς και Καρα τζαφέρης υπόσχονται κατάργηση του νόμου για την ιθαγένεια και ευαγγελίζονται απελάσεις μεταναστών. Την ίδια ώρα σχεδιάζονται νόμοι για τον περιορισμό των διαδηλώσεων και οι λαϊκές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας διαλύονται με τόνους χημικά και την πολιτική της μηδενικής ανοχής από τις δυνάμεις καταστολής.
Έξωθεν πίεσηΣτην καλλιέργεια κλίματος «εκτάκτων συνθηκών» συμβάλλουν και παράγοντες του εξωτερικού. Ο πρόεδρος του Eurogroup, Ζ. Κ. Γιουνκέρ, απειλεί πως εάν στις εκλογές βγουν νικητές «ακραία κόμματα», θα κοπεί η χρηματοδότηση της χώρας, ενώ πολλά «έγκυρα» ΜΜΕ (όπως οι Financial Times) κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για «κοινωνική έκρηξη που θα ανακόψει την μεταρρυθμιστική προσπάθεια». Ακόμη και κίνδυνο πραξικοπήματος διαβλέπουν κάποιοι στην Ε.Ε, όπως ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μισέλ Ροκάρ, ο οποίος δήλωσε στη Λιμπερασιόν ότι «στην Ελλάδα στο τέλος η μόνη διέξοδος θα είναι ένα στρατιωτικό πραξικόπημα». Όσο για το γνωστό και μη εξαιρετέο αμερικανικό ίδρυμα Stratfor, με αφορμή την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στο μετρό, συγκρίνει τους Έλληνες «αναρχικούς τρομοκράτες» με τους ισλαμιστές τζιχαντιστές.
Η όλη φιλολογία θα μπορούσε να έχει διπλή στόχευση: σε πρώτη ανάγνωση να ανακόψει τη δυναμική των αριστερών κομμάτων στις επερχόμενες εκλογές, ενώ σε βάθος χρόνου να τρομοκρατηθούν οι πολίτες, να συσπειρωθούν οι «νοικοκυραίοι», να υπάρξει κλίμα ανασφάλειας και να απελευθερωθεί ο δρόμος για περισσότερο αυταρχισμό ή καταστολή. Από τό αποτέλεσμα πάντως μέχρι τώρα είναι και η αύξηση της δύναμης της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, η οποία εμφανίζεται ως «εγγυητής της ασφάλειας» σε περιοχές της Αθήνας.
Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι εάν τα επιτελεία της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ απλώς διαχειρίζονται τακτικά την
 υπάρχουσα πολιτική κρίση νομιμοποίησης με εκλογικές σκοπιμότητες ή κάποια κομμάτια τους επιλέγουν στρατηγικά την πόλωση
 και τις διχαστικές λογικές.
monopress